three / drie

Here is chapter 3 of David Copperfield, by Charles Dickens, in English and Dutch. (The translation was done with Systran.)

***

Chapter 3

The carrier's horse was the laziest horse in the world, I should hope, and shuffled along, with his head down, as if he liked to keep people waiting to whom the packages were directed. I fancied, indeed, that he sometimes chuckled audibly over this reflection, but the carrier said he was only troubled with a cough. The carrier had a way of keeping his head down, like his horse, and of drooping sleepily forward as he drove, with one of his arms on each of his knees. I say 'drove', but it struck me that the cart would have gone to Yarmouth quite as well without him, for the horse did all that; and as to conversation, he had no idea of it but whistling.

Peggotty had a basket of refreshments on her knee, which would have lasted us out handsomely, if we had been going to London by the same conveyance. We ate a good deal, and slept a good deal. Peggotty always went to sleep with her chin upon the handle of the basket, her hold of which never relaxed; and I could not have believed unless I had heard her do it, that one defenceless woman could have snored so much.

We made so many deviations up and down lanes, and were such a long time delivering a bedstead at a public-house, and calling at other places, that I was quite tired, and very glad, when we saw Yarmouth. It looked rather spongy and soppy, I thought, as I carried my eye over the great dull waste that lay across the river; and I could not help wondering, if the world were really as round as my geography book said, how any part of it came to be so flat. But I reflected that Yarmouth might be situated at one of the poles; which would account for it.

As we drew a little nearer, and saw the whole adjacent prospect lying a straight low line under the sky, I hinted to Peggotty that a mound or so might have improved it; and also that if the land had been a little more separated from the sea, and the town and the tide had not been quite so much mixed up, like toast and water, it would have been nicer. But Peggotty said, with greater emphasis than usual, that we must take things as we found them, and that, for her part, she was proud to call herself a Yarmouth Bloater.

When we got into the street (which was strange enough to me) and smelt the fish, and pitch, and oakum, and tar, and saw the sailors walking about, and the carts jingling up and down over the stones, I felt that I had done so busy a place an injustice; and said as much to Peggotty, who heard my expressions of delight with great complacency, and told me it was well known (I suppose to those who had the good fortune to be born Bloaters) that Yarmouth was, upon the whole, the finest place in the universe.

'Here's my Am!' screamed Peggotty, 'growed out of knowledge!'

He was waiting for us, in fact, at the public-house; and asked me how I found myself, like an old acquaintance. I did not feel, at first, that I knew him as well as he knew me, because he had never come to our house since the night I was born, and naturally he had the advantage of me. But our intimacy was much advanced by his taking me on his back to carry me home. He was, now, a huge, strong fellow of six feet high, broad in proportion, and round-shouldered; but with a simpering boy's face and curly light hair that gave him quite a sheepish look. He was dressed in a canvas jacket, and a pair of such very stiff trousers that they would have stood quite as well alone, without any legs in them. And you couldn't so properly have said he wore a hat, as that he was covered in a-top, like an old building, with something pitchy.

Ham carrying me on his back and a small box of ours under his arm, and Peggotty carrying another small box of ours, we turned down lanes bestrewn with bits of chips and little hillocks of sand, and went past gas-works, rope-walks, boat-builders' yards, shipwrights' yards, ship-breakers' yards, caulkers' yards, riggers' lofts, smiths' forges, and a great litter of such places, until we came out upon the dull waste I had already seen at a distance; when Ham said,

'Yon's our house, Mas'r Davy!'

I looked in all directions, as far as I could stare over the wilderness, and away at the sea, and away at the river, but no house could I make out. There was a black barge, or some other kind of superannuated boat, not far off, high and dry on the ground, with an iron funnel sticking out of it for a chimney and smoking very cosily; but nothing else in the way of a habitation that was visible to me.

'That's not it?' said I. 'That ship-looking thing?'

'That's it, Mas'r Davy,' returned Ham.

If it had been Aladdin's palace, roc's egg and all, I suppose I could not have been more charmed with the romantic idea of living in it. There was a delightful door cut in the side, and it was roofed in, and there were little windows in it; but the wonderful charm of it was, that it was a real boat which had no doubt been upon the water hundreds of times, and which had never been intended to be lived in, on dry land. That was the captivation of it to me. If it had ever been meant to be lived in, I might have thought it small, or inconvenient, or lonely; but never having been designed for any such use, it became a perfect abode.

It was beautifully clean inside, and as tidy as possible. There was a table, and a Dutch clock, and a chest of drawers, and on the chest of drawers there was a tea-tray with a painting on it of a lady with a parasol, taking a walk with a military-looking child who was trundling a hoop. The tray was kept from tumbling down, by a bible; and the tray, if it had tumbled down, would have smashed a quantity of cups and saucers and a teapot that were grouped around the book. On the walls there were some common coloured pictures, framed and glazed, of scripture subjects; such as I have never seen since in the hands of pedlars, without seeing the whole interior of Peggotty's brother's house again, at one view. Abraham in red going to sacrifice Isaac in blue, and Daniel in yellow cast into a den of green lions, were the most prominent of these. Over the little mantelshelf, was a picture of the 'Sarah Jane' lugger, built at Sunderland, with a real little wooden stern stuck on to it; a work of art, combining composition with carpentry, which I considered to be one of the most enviable possessions that the world could afford. There were some hooks in the beams of the ceiling, the use of which I did not divine then; and some lockers and boxes and conveniences of that sort, which served for seats and eked out the chairs.

All this I saw in the first glance after I crossed the threshold - child-like, according to my theory - and then Peggotty opened a little door and showed me my bedroom. It was the completest and most desirable bedroom ever seen - in the stern of the vessel; with a little window, where the rudder used to go through; a little looking-glass, just the right height for me, nailed against the wall, and framed with oyster-shells; a little bed, which there was just room enough to get into; and a nosegay of seaweed in a blue mug on the table. The walls were whitewashed as white as milk, and the patchwork counterpane made my eyes quite ache with its brightness. One thing I particularly noticed in this delightful house, was the smell of fish; which was so searching, that when I took out my pocket-handkerchief to wipe my nose, I found it smelt exactly as if it had wrapped up a lobster. On my imparting this discovery in confidence to Peggotty, she informed me that her brother dealt in lobsters, crabs, and crawfish; and I afterwards found that a heap of these creatures, in a state of wonderful conglomeration with one another, and never leaving off pinching whatever they laid hold of, were usually to be found in a little wooden outhouse where the pots and kettles were kept.

We were welcomed by a very civil woman in a white apron, whom I had seen curtseying at the door when I was on Ham's back, about a quarter of a mile off. Likewise by a most beautiful little girl (or I thought her so) with a necklace of blue beads on, who wouldn't let me kiss her when I offered to, but ran away and hid herself. By and by, when we had dined in a sumptuous manner off boiled dabs, melted butter, and potatoes, with a chop for me, a hairy man with a very good-natured face came home. As he called Peggotty 'Lass', and gave her a hearty smack on the cheek, I had no doubt, from the general propriety of her conduct, that he was her brother; and so he turned out - being presently introduced to me as Mr. Peggotty, the master of the house.

'Glad to see you, sir,' said Mr. Peggotty. 'You'll find us rough, sir, but you'll find us ready.'

I thanked him, and replied that I was sure I should be happy in such a delightful place.

'How's your Ma, sir?' said Mr. Peggotty. 'Did you leave her pretty jolly?'

I gave Mr. Peggotty to understand that she was as jolly as I could wish, and that she desired her compliments - which was a polite fiction on my part.

'I'm much obleeged to her, I'm sure,' said Mr. Peggotty. 'Well, sir, if you can make out here, fur a fortnut, 'long wi' her,' nodding at his sister, 'and Ham, and little Em'ly, we shall be proud of your company.'

Having done the honours of his house in this hospitable manner, Mr. Peggotty went out to wash himself in a kettleful of hot water, remarking that 'cold would never get his muck off'. He soon returned, greatly improved in appearance; but so rubicund, that I couldn't help thinking his face had this in common with the lobsters, crabs, and crawfish, - that it went into the hot water very black, and came out very red.

After tea, when the door was shut and all was made snug (the nights being cold and misty now), it seemed to me the most delicious retreat that the imagination of man could conceive. To hear the wind getting up out at sea, to know that the fog was creeping over the desolate flat outside, and to look at the fire, and think that there was no house near but this one, and this one a boat, was like enchantment. Little Em'ly had overcome her shyness, and was sitting by my side upon the lowest and least of the lockers, which was just large enough for us two, and just fitted into the chimney corner. Mrs. Peggotty with the white apron, was knitting on the opposite side of the fire. Peggotty at her needlework was as much at home with St. Paul's and the bit of wax-candle, as if they had never known any other roof. Ham, who had been giving me my first lesson in all-fours, was trying to recollect a scheme of telling fortunes with the dirty cards, and was printing off fishy impressions of his thumb on all the cards he turned. Mr. Peggotty was smoking his pipe. I felt it was a time for conversation and confidence.

'Mr. Peggotty!' says I.

'Sir,' says he.

'Did you give your son the name of Ham, because you lived in a sort of ark?'

Mr. Peggotty seemed to think it a deep idea, but answered:

'No, sir. I never giv him no name.'

'Who gave him that name, then?' said I, putting question number two of the catechism to Mr. Peggotty.

'Why, sir, his father giv it him,' said Mr. Peggotty.

'I thought you were his father!'

'My brother Joe was his father,' said Mr. Peggotty.

'Dead, Mr. Peggotty?' I hinted, after a respectful pause.

'Drowndead,' said Mr. Peggotty.

I was very much surprised that Mr. Peggotty was not Ham's father, and began to wonder whether I was mistaken about his relationship to anybody else there. I was so curious to know, that I made up my mind to have it out with Mr. Peggotty.

'Little Em'ly,' I said, glancing at her. 'She is your daughter, isn't she, Mr. Peggotty?'

'No, sir. My brother-in-law, Tom, was her father.'

I couldn't help it. '- Dead, Mr. Peggotty?' I hinted, after another respectful silence.

'Drowndead,' said Mr. Peggotty.

I felt the difficulty of resuming the subject, but had not got to the bottom of it yet, and must get to the bottom somehow. So I said:

'Haven't you ANY children, Mr. Peggotty?'

'No, master,' he answered with a short laugh. 'I'm a bacheldore.'

'A bachelor!' I said, astonished. 'Why, who's that, Mr. Peggotty?' pointing to the person in the apron who was knitting.

'That's Missis Gummidge,' said Mr. Peggotty.

'Gummidge, Mr. Peggotty?'

But at this point Peggotty - I mean my own peculiar Peggotty - made such impressive motions to me not to ask any more questions, that I could only sit and look at all the silent company, until it was time to go to bed. Then, in the privacy of my own little cabin, she informed me that Ham and Em'ly were an orphan nephew and niece, whom my host had at different times adopted in their childhood, when they were left destitute: and that Mrs. Gummidge was the widow of his partner in a boat, who had died very poor. He was but a poor man himself, said Peggotty, but as good as gold and as true as steel - those were her similes. The only subject, she informed me, on which he ever showed a violent temper or swore an oath, was this generosity of his; and if it were ever referred to, by any one of them, he struck the table a heavy blow with his right hand (had split it on one such occasion), and swore a dreadful oath that he would be 'Gormed' if he didn't cut and run for good, if it was ever mentioned again. It appeared, in answer to my inquiries, that nobody had the least idea of the etymology of this terrible verb passive to be gormed; but that they all regarded it as constituting a most solemn imprecation.

I was very sensible of my entertainer's goodness, and listened to the women's going to bed in another little crib like mine at the opposite end of the boat, and to him and Ham hanging up two hammocks for themselves on the hooks I had noticed in the roof, in a very luxurious state of mind, enhanced by my being sleepy. As slumber gradually stole upon me, I heard the wind howling out at sea and coming on across the flat so fiercely, that I had a lazy apprehension of the great deep rising in the night. But I bethought myself that I was in a boat, after all; and that a man like Mr. Peggotty was not a bad person to have on board if anything did happen.

Nothing happened, however, worse than morning. Almost as soon as it shone upon the oyster-shell frame of my mirror I was out of bed, and out with little Em'ly, picking up stones upon the beach.

'You're quite a sailor, I suppose?' I said to Em'ly. I don't know that I supposed anything of the kind, but I felt it an act of gallantry to say something; and a shining sail close to us made such a pretty little image of itself, at the moment, in her bright eye, that it came into my head to say this.

'No,' replied Em'ly, shaking her head, 'I'm afraid of the sea.'

'Afraid!' I said, with a becoming air of boldness, and looking very big at the mighty ocean. 'I an't!'

'Ah! but it's cruel,' said Em'ly. 'I have seen it very cruel to some of our men. I have seen it tear a boat as big as our house, all to pieces.'

'I hope it wasn't the boat that -'

'That father was drownded in?' said Em'ly. 'No. Not that one, I never see that boat.'

'Nor him?' I asked her.

Little Em'ly shook her head. 'Not to remember!'

Here was a coincidence! I immediately went into an explanation how I had never seen my own father; and how my mother and I had always lived by ourselves in the happiest state imaginable, and lived so then, and always meant to live so; and how my father's grave was in the churchyard near our house, and shaded by a tree, beneath the boughs of which I had walked and heard the birds sing many a pleasant morning. But there were some differences between Em'ly's orphanhood and mine, it appeared. She had lost her mother before her father; and where her father's grave was no one knew, except that it was somewhere in the depths of the sea.

'Besides,' said Em'ly, as she looked about for shells and pebbles, 'your father was a gentleman and your mother is a lady; and my father was a fisherman and my mother was a fisherman's daughter, and my uncle Dan is a fisherman.'

'Dan is Mr. Peggotty, is he?' said I.

'Uncle Dan - yonder,' answered Em'ly, nodding at the boat-house.

'Yes. I mean him. He must be very good, I should think?'

'Good?' said Em'ly. 'If I was ever to be a lady, I'd give him a sky-blue coat with diamond buttons, nankeen trousers, a red velvet waistcoat, a cocked hat, a large gold watch, a silver pipe, and a box of money.'

I said I had no doubt that Mr. Peggotty well deserved these treasures. I must acknowledge that I felt it difficult to picture him quite at his ease in the raiment proposed for him by his grateful little niece, and that I was particularly doubtful of the policy of the cocked hat; but I kept these sentiments to myself.

Little Em'ly had stopped and looked up at the sky in her enumeration of these articles, as if they were a glorious vision. We went on again, picking up shells and pebbles.

'You would like to be a lady?' I said.

Emily looked at me, and laughed and nodded 'yes'.

'I should like it very much. We would all be gentlefolks together, then. Me, and uncle, and Ham, and Mrs. Gummidge. We wouldn't mind then, when there comes stormy weather. - Not for our own sakes, I mean. We would for the poor fishermen's, to be sure, and we'd help 'em with money when they come to any hurt.' This seemed to me to be a very satisfactory and therefore not at all improbable picture. I expressed my pleasure in the contemplation of it, and little Em'ly was emboldened to say, shyly,

'Don't you think you are afraid of the sea, now?'

It was quiet enough to reassure me, but I have no doubt if I had seen a moderately large wave come tumbling in, I should have taken to my heels, with an awful recollection of her drowned relations. However, I said 'No,' and I added, 'You don't seem to be either, though you say you are,' - for she was walking much too near the brink of a sort of old jetty or wooden causeway we had strolled upon, and I was afraid of her falling over.

'I'm not afraid in this way,' said little Em'ly. 'But I wake when it blows, and tremble to think of Uncle Dan and Ham and believe I hear 'em crying out for help. That's why I should like so much to be a lady. But I'm not afraid in this way. Not a bit. Look here!'

She started from my side, and ran along a jagged timber which protruded from the place we stood upon, and overhung the deep water at some height, without the least defence. The incident is so impressed on my remembrance, that if I were a draughtsman I could draw its form here, I dare say, accurately as it was that day, and little Em'ly springing forward to her destruction (as it appeared to me), with a look that I have never forgotten, directed far out to sea.

The light, bold, fluttering little figure turned and came back safe to me, and I soon laughed at my fears, and at the cry I had uttered; fruitlessly in any case, for there was no one near. But there have been times since, in my manhood, many times there have been, when I have thought, Is it possible, among the possibilities of hidden things, that in the sudden rashness of the child and her wild look so far off, there was any merciful attraction of her into danger, any tempting her towards him permitted on the part of her dead father, that her life might have a chance of ending that day? There has been a time since when I have wondered whether, if the life before her could have been revealed to me at a glance, and so revealed as that a child could fully comprehend it, and if her preservation could have depended on a motion of my hand, I ought to have held it up to save her. There has been a time since - I do not say it lasted long, but it has been - when I have asked myself the question, would it have been better for little Em'ly to have had the waters close above her head that morning in my sight; and when I have answered Yes, it would have been.

This may be premature. I have set it down too soon, perhaps. But let it stand.

We strolled a long way, and loaded ourselves with things that we thought curious, and put some stranded starfish carefully back into the water - I hardly know enough of the race at this moment to be quite certain whether they had reason to feel obliged to us for doing so, or the reverse - and then made our way home to Mr. Peggotty's dwelling. We stopped under the lee of the lobster-outhouse to exchange an innocent kiss, and went in to breakfast glowing with health and pleasure.

'Like two young mavishes,' Mr. Peggotty said. I knew this meant, in our local dialect, like two young thrushes, and received it as a compliment.

Of course I was in love with little Em'ly. I am sure I loved that baby quite as truly, quite as tenderly, with greater purity and more disinterestedness, than can enter into the best love of a later time of life, high and ennobling as it is. I am sure my fancy raised up something round that blue-eyed mite of a child, which etherealized, and made a very angel of her. If, any sunny forenoon, she had spread a little pair of wings and flown away before my eyes, I don't think I should have regarded it as much more than I had had reason to expect.

We used to walk about that dim old flat at Yarmouth in a loving manner, hours and hours. The days sported by us, as if Time had not grown up himself yet, but were a child too, and always at play. I told Em'ly I adored her, and that unless she confessed she adored me I should be reduced to the necessity of killing myself with a sword. She said she did, and I have no doubt she did.

As to any sense of inequality, or youthfulness, or other difficulty in our way, little Em'ly and I had no such trouble, because we had no future. We made no more provision for growing older, than we did for growing younger. We were the admiration of Mrs. Gummidge and Peggotty, who used to whisper of an evening when we sat, lovingly, on our little locker side by side, 'Lor! wasn't it beautiful!' Mr. Peggotty smiled at us from behind his pipe, and Ham grinned all the evening and did nothing else. They had something of the sort of pleasure in us, I suppose, that they might have had in a pretty toy, or a pocket model of the Colosseum.

I soon found out that Mrs. Gummidge did not always make herself so agreeable as she might have been expected to do, under the circumstances of her residence with Mr. Peggotty. Mrs. Gummidge's was rather a fretful disposition, and she whimpered more sometimes than was comfortable for other parties in so small an establishment. I was very sorry for her; but there were moments when it would have been more agreeable, I thought, if Mrs. Gummidge had had a convenient apartment of her own to retire to, and had stopped there until her spirits revived.

Mr. Peggotty went occasionally to a public-house called The Willing Mind. I discovered this, by his being out on the second or third evening of our visit, and by Mrs. Gummidge's looking up at the Dutch clock, between eight and nine, and saying he was there, and that, what was more, she had known in the morning he would go there.

Mrs. Gummidge had been in a low state all day, and had burst into tears in the forenoon, when the fire smoked. 'I am a lone lorn creetur',' were Mrs. Gummidge's words, when that unpleasant occurrence took place, 'and everythink goes contrary with me.'

'Oh, it'll soon leave off,' said Peggotty - I again mean our Peggotty - 'and besides, you know, it's not more disagreeable to you than to us.'

'I feel it more,' said Mrs. Gummidge.

It was a very cold day, with cutting blasts of wind. Mrs. Gummidge's peculiar corner of the fireside seemed to me to be the warmest and snuggest in the place, as her chair was certainly the easiest, but it didn't suit her that day at all. She was constantly complaining of the cold, and of its occasioning a visitation in her back which she called 'the creeps'. At last she shed tears on that subject, and said again that she was 'a lone lorn creetur' and everythink went contrary with her'.

'It is certainly very cold,' said Peggotty. 'Everybody must feel it so.'

'I feel it more than other people,' said Mrs. Gummidge.

So at dinner; when Mrs. Gummidge was always helped immediately after me, to whom the preference was given as a visitor of distinction. The fish were small and bony, and the potatoes were a little burnt. We all acknowledged that we felt this something of a disappointment; but Mrs. Gummidge said she felt it more than we did, and shed tears again, and made that former declaration with great bitterness.

Accordingly, when Mr. Peggotty came home about nine o'clock, this unfortunate Mrs. Gummidge was knitting in her corner, in a very wretched and miserable condition. Peggotty had been working cheerfully. Ham had been patching up a great pair of waterboots; and I, with little Em'ly by my side, had been reading to them. Mrs. Gummidge had never made any other remark than a forlorn sigh, and had never raised her eyes since tea.

'Well, Mates,' said Mr. Peggotty, taking his seat, 'and how are you?'

We all said something, or looked something, to welcome him, except Mrs. Gummidge, who only shook her head over her knitting.

'What's amiss?' said Mr. Peggotty, with a clap of his hands. 'Cheer up, old Mawther!' (Mr. Peggotty meant old girl.)

Mrs. Gummidge did not appear to be able to cheer up. She took out an old black silk handkerchief and wiped her eyes; but instead of putting it in her pocket, kept it out, and wiped them again, and still kept it out, ready for use.

'What's amiss, dame?' said Mr. Peggotty.

'Nothing,' returned Mrs. Gummidge. 'You've come from The Willing Mind, Dan'l?'

'Why yes, I've took a short spell at The Willing Mind tonight,' said Mr. Peggotty.

'I'm sorry I should drive you there,' said Mrs. Gummidge.

'Drive! I don't want no driving,' returned Mr. Peggotty with an honest laugh. 'I only go too ready.'

'Very ready,' said Mrs. Gummidge, shaking her head, and wiping her eyes. 'Yes, yes, very ready. I am sorry it should be along of me that you're so ready.'

'Along o' you! It an't along o' you!' said Mr. Peggotty. 'Don't ye believe a bit on it.'

'Yes, yes, it is,' cried Mrs. Gummidge. 'I know what I am. I know that I am a lone lorn creetur', and not only that everythink goes contrary with me, but that I go contrary with everybody. Yes, yes. I feel more than other people do, and I show it more. It's my misfortun'.'

I really couldn't help thinking, as I sat taking in all this, that the misfortune extended to some other members of that family besides Mrs. Gummidge. But Mr. Peggotty made no such retort, only answering with another entreaty to Mrs. Gummidge to cheer up.

'I an't what I could wish myself to be,' said Mrs. Gummidge. 'I am far from it. I know what I am. My troubles has made me contrary. I feel my troubles, and they make me contrary. I wish I didn't feel 'em, but I do. I wish I could be hardened to 'em, but I an't. I make the house uncomfortable. I don't wonder at it. I've made your sister so all day, and Master Davy.'

Here I was suddenly melted, and roared out, 'No, you haven't, Mrs. Gummidge,' in great mental distress.

'It's far from right that I should do it,' said Mrs. Gummidge. 'It an't a fit return. I had better go into the house and die. I am a lone lorn creetur', and had much better not make myself contrary here. If thinks must go contrary with me, and I must go contrary myself, let me go contrary in my parish. Dan'l, I'd better go into the house, and die and be a riddance!'

Mrs. Gummidge retired with these words, and betook herself to bed. When she was gone, Mr. Peggotty, who had not exhibited a trace of any feeling but the profoundest sympathy, looked round upon us, and nodding his head with a lively expression of that sentiment still animating his face, said in a whisper:

'She's been thinking of the old 'un!'

I did not quite understand what old one Mrs. Gummidge was supposed to have fixed her mind upon, until Peggotty, on seeing me to bed, explained that it was the late Mr. Gummidge; and that her brother always took that for a received truth on such occasions, and that it always had a moving effect upon him. Some time after he was in his hammock that night, I heard him myself repeat to Ham, 'Poor thing! She's been thinking of the old 'un!' And whenever Mrs. Gummidge was overcome in a similar manner during the remainder of our stay (which happened some few times), he always said the same thing in extenuation of the circumstance, and always with the tenderest commiseration.

So the fortnight slipped away, varied by nothing but the variation of the tide, which altered Mr. Peggotty's times of going out and coming in, and altered Ham's engagements also. When the latter was unemployed, he sometimes walked with us to show us the boats and ships, and once or twice he took us for a row. I don't know why one slight set of impressions should be more particularly associated with a place than another, though I believe this obtains with most people, in reference especially to the associations of their childhood. I never hear the name, or read the name, of Yarmouth, but I am reminded of a certain Sunday morning on the beach, the bells ringing for church, little Em'ly leaning on my shoulder, Ham lazily dropping stones into the water, and the sun, away at sea, just breaking through the heavy mist, and showing us the ships, like their own shadows.

At last the day came for going home. I bore up against the separation from Mr. Peggotty and Mrs. Gummidge, but my agony of mind at leaving little Em'ly was piercing. We went arm-in-arm to the public-house where the carrier put up, and I promised, on the road, to write to her. (I redeemed that promise afterwards, in characters larger than those in which apartments are usually announced in manuscript, as being to let.) We were greatly overcome at parting; and if ever, in my life, I have had a void made in my heart, I had one made that day.

Now, all the time I had been on my visit, I had been ungrateful to my home again, and had thought little or nothing about it. But I was no sooner turned towards it, than my reproachful young conscience seemed to point that way with a ready finger; and I felt, all the more for the sinking of my spirits, that it was my nest, and that my mother was my comforter and friend.

This gained upon me as we went along; so that the nearer we drew, the more familiar the objects became that we passed, the more excited I was to get there, and to run into her arms. But Peggotty, instead of sharing in those transports, tried to check them (though very kindly), and looked confused and out of sorts.

Blunderstone Rookery would come, however, in spite of her, when the carrier's horse pleased - and did. How well I recollect it, on a cold grey afternoon, with a dull sky, threatening rain!

The door opened, and I looked, half laughing and half crying in my pleasant agitation, for my mother. It was not she, but a strange servant.

'Why, Peggotty!' I said, ruefully, 'isn't she come home?'

'Yes, yes, Master Davy,' said Peggotty. 'She's come home. Wait a bit, Master Davy, and I'll - I'll tell you something.'

Between her agitation, and her natural awkwardness in getting out of the cart, Peggotty was making a most extraordinary festoon of herself, but I felt too blank and strange to tell her so. When she had got down, she took me by the hand; led me, wondering, into the kitchen; and shut the door.

'Peggotty!' said I, quite frightened. 'What's the matter?'

'Nothing's the matter, bless you, Master Davy dear!' she answered, assuming an air of sprightliness.

'Something's the matter, I'm sure. Where's mama?'

'Where's mama, Master Davy?' repeated Peggotty.

'Yes. Why hasn't she come out to the gate, and what have we come in here for? Oh, Peggotty!' My eyes were full, and I felt as if I were going to tumble down.

'Bless the precious boy!' cried Peggotty, taking hold of me. 'What is it? Speak, my pet!'

'Not dead, too! Oh, she's not dead, Peggotty?'

Peggotty cried out No! with an astonishing volume of voice; and then sat down, and began to pant, and said I had given her a turn.

I gave her a hug to take away the turn, or to give her another turn in the right direction, and then stood before her, looking at her in anxious inquiry.

'You see, dear, I should have told you before now,' said Peggotty, 'but I hadn't an opportunity. I ought to have made it, perhaps, but I couldn't azackly' - that was always the substitute for exactly, in Peggotty's militia of words - 'bring my mind to it.'

'Go on, Peggotty,' said I, more frightened than before.

'Master Davy,' said Peggotty, untying her bonnet with a shaking hand, and speaking in a breathless sort of way. 'What do you think? You have got a Pa!'

I trembled, and turned white. Something - I don't know what, or how - connected with the grave in the churchyard, and the raising of the dead, seemed to strike me like an unwholesome wind.

'A new one,' said Peggotty.

'A new one?' I repeated.

Peggotty gave a gasp, as if she were swallowing something that was very hard, and, putting out her hand, said:

'Come and see him.'

'I don't want to see him.'

- 'And your mama,' said Peggotty.

I ceased to draw back, and we went straight to the best parlour, where she left me. On one side of the fire, sat my mother; on the other, Mr. Murdstone. My mother dropped her work, and arose hurriedly, but timidly I thought.

'Now, Clara my dear,' said Mr. Murdstone. 'Recollect! control yourself, always control yourself! Davy boy, how do you do?'

I gave him my hand. After a moment of suspense, I went and kissed my mother: she kissed me, patted me gently on the shoulder, and sat down again to her work. I could not look at her, I could not look at him, I knew quite well that he was looking at us both; and I turned to the window and looked out there, at some shrubs that were drooping their heads in the cold.

As soon as I could creep away, I crept upstairs. My old dear bedroom was changed, and I was to lie a long way off. I rambled downstairs to find anything that was like itself, so altered it all seemed; and roamed into the yard. I very soon started back from there, for the empty dog-kennel was filled up with a great dog - deep mouthed and black-haired like Him - and he was very angry at the sight of me, and sprang out to get at me.

***

Hoofdstuk 3

Het paard van de drager was het luiste paard in de wereld, zou ik moeten hopen, en geschuifeld, met zijn neer hoofd, alsof hij hield van mensen te houden wachtend aan wie de pakketten werden geleid. Ik stelde me, inderdaad voor, dat hij soms hoorbaar over deze bezinning grinnikte, maar de drager zei hij slechts met een hoest werd verontrust. De drager had een manier om zijn hoofd, zoals zijn paard, en laag te houden van vooruit het neerhangen sleepily aangezien hij, met één van zijn wapens op elk van zijn knieën dreef. Ik zeg „dreef“, maar het sloeg me dat de kar naar Yarmouth vrij eveneens zonder hem zou gegaan zijn, voor het paard deed dat alles; en in verband met gesprek, had hij geen idee van het maar fluitend.

Peggotty had een mand refreshments op haar knie, die uit mild geduurd ons zou hebben, als wij naar Londen door het zelfde vervoer waren gegaan. Wij aten heel wat, en sliepen heel wat. Peggotty ging altijd naar slaap met haar kin op het handvat van de mand, haar greep waarvan nooit ontspande; en ik kon niet geloofd hebben tenzij ik haar het had horen doen, die één weerloze vrouw kon hebben snored zo veel.

Wij maakten zodat vele afwijkingen boven en beneden stegen, en waren zulk een oud leverend bedstead bij een openbaar-huis, en roepend op andere plaatsen, dat ik vrij vermoeid was, en zeer blij, toen wij Yarmouth zagen. Het keek eerder sponzig en soppy, dacht ik, aangezien ik mijn oog over het grote saaie afval droeg dat over de rivier legt; en ik kon niet helpen benieuwd zijnd, als de wereld werkelijk zo rond zoals mijn bovengenoemd aardrijkskundeboek was, hoe om het even welk deel van het zo vlak kwam te zijn. Maar ik wees op dat Yarmouth bij één van de polen zou kunnen worden gesitueerd; welke rekenschap zou geven van het.

Aangezien wij een weinig, naderden en het gehele aangrenzende vooruitzicht zagen liggend een rechte lage lijn onder de hemel, liet doorschemeren ik aan Peggotty dat een hoop of zou zo het kunnen verbeterd hebben; en ook was dat als het land een weinig meer van het overzees was gescheiden, en de stad en het getijde niet vrij zo veel omhoog gemengd, als toost en het water, zou het aardiger geweest zijn. Maar Peggotty zei, met grotere nadruk dan gebruikelijk, dat wij dingen moeten nemen aangezien wij hen vonden, en dat, voor haar deel, zij trots was om een Bokking te roepen Yarmouth.

Toen wij in de straat (die vreemd genoeg aan me) was kregen en de vissen, en hoogte, en breeuwwerk, en teer, en zaag de zeelieden uitsmelten, en de karren die boven en beneden over de stenen jingling ongeveer lopen, was ik van mening dat ik een dit bezige plaats een onrechtvaardigheid had gedaan; en gezegd zoals veel aan Peggotty, die mijn uitdrukkingen van verrukking met grote zelfgenoegzaamheid hoorde, en vertelde me het was goed - het geweten (ik veronderstel aan zij die het goede fortuin geboren Bokkingen) hadden te zijn dat Yarmouth, op het geheel, de fijnste plaats in het heelal was.

„Is hier mijn Am!“ gegilde Peggotty, „growed uit kennis!“

Hij wachtte op ons, in feite, bij het openbaar-huis; en gevraagd me hoe ik me, als een oude kennis vond. Ik voelde niet, eerst, dat ik hem kende evenals hij me kende, omdat hij nooit aan ons huis sinds de nacht was gekomen was ik geboren, en natuurlijk had hij het voordeel van me. Maar onze intimiteit werd veel vooruitgegaan door zijn me te nemen van hem terug naar vervoert me huis. Hij was, nu een reusachtige, sterke kameraad van zes voet hoog, breed in aandeel, en round-shouldered; maar met het krullende lichte haar van een simpering jongen het gezicht en dat hem vrij een sheepish blik gaven. Hij werd gekleed in een canvasjasje, en een paar dergelijke zeer stijve broeken dat zij zich vrij eveneens alleen, zonder enige benen in hen zouden bevonden hebben. En u kon niet zo behoorlijk gezegd hebben hij een hoed, zoals dat droeg hij in boven op, als een oud gebouw werd omvat, met pitchy iets.

Ham me vervoeren zijn rug en een kleine doos van van ons onder zijn wapen, en Peggotty die een andere kleine doos van van ons dragen, wezen wij stegen bestrewn met beetjes spaanders en kleine hillocks van zand af, en gingen voorbij gasfabrieken, rope-walks, boot-bouwers werven, shipwrights werven, schip-brekers werven, de werven van breeuwijzers, lofts van riggers, smeedt smiths, en een grote draagstoel van dergelijke plaatsen, tot wij uit op het saaie afval kwamen dat ik bij een afstand reeds had gezien; toen de Ham zei,

„Ons huis van Yon, Mas'r Davy!“

Ik bekeek in alle richtingen, voor zover ik over de wildernis kon staren, en weg het overzees, en weg de rivier, maar kon geen huis ik opmaken. Er waren een zwarte aak, of veel weg één of ander ander soort superannuated boot, niet, hoge en droge ter plaatse, met een uit het voor een schoorsteen plakt en ijzertrechter die zeer cosily rookt; maar niets anders op de manier van habitation die aan me zichtbaar was.

„Dat is niet het?“ bovengenoemd I. „Dat schip-kijkend ding?“

„Dat is het, Mas'r Davy,“ teruggekeerde Ham.

Als het palace van Aladdin, roc ei en allen was geweest, veronderstel ik ik niet meer met het romantische idee kon gecharmeerd te zijn van het leven daarin. Er was een verrukkelijke deur die in de kant wordt gesneden, en het was binnen roofed, en er waren kleine vensters daarin; maar de prachtige charme van het was, dat het een echte boot was die zonder twijfel op waterhonderden tijden was geweest, en die nooit was bedoeld worden geleefd in, op droog land. Dat was captivation van het aan me. Als het ooit had moeten binnen worden geleefd, zou ik het klein, of ongelegen, of eenzaam kunnen gedacht hebben; maar nooit heeft ontworpen voor zulk gebruik, werd het een perfecte woonplaats.

Het was schone binnenkant, en prachtig zo proper mogelijk. Er waren een lijst, en een Nederlandse klok, en een ladenkast, en op de ladenkast was er een thee-dienblad met het schilderen op het van een dame met een parasol, die een gang met een militair-kijkt kind neemt dat een hoepel trundling. Het dienblad werd gehouden van neer het tuimelen, door een bijbel; en het dienblad, als het neer was getuimeld, zou een hoeveelheid van koppen en saucers en een theepot gebroken hebben die rond het boek werden gegroepeerd. Op de muren waren er sommige gemeenschappelijke gekleurde beelden, ontwierp en verglaasde, van scriptureonderwerpen; zoals heb ik nooit sindsdien in de handen van pedlars, zonder het gehele binnenland van het huis van de broer van Peggotty opnieuw, bij één mening te zien gezien. Abraham in het rode gaan Isaac in blauw offeren, en Daniel in geel gegoten in een hol van groene leeuwen, waren het prominentst hiervan. Over weinig mantelshelf, was een beeld van „Sarah Jane“ lugger, dat in Sunderland, met een echte kleine houten achtersteven wordt gebouwd die op het wordt geplakt; een kunstwerk dat, samenstelling combineert met timmerwerk, dat ik om één van het benijdenswaardigste bezit overwoog te zijn dat de wereld zich kon veroorloven. Er waren sommige haken in de stralen van het plafond, het gebruik waarvan ik niet goddelijk toen; en sommige kasten en dozen en gemakken van die soort, die voor zetels diende en uit de stoelen eked.

Dit alles zag ik in de eerste blik nadat ik de drempel kruiste - kinderlijk, volgens mijn theorie - en toen Peggotty opende een kleine deur en toonde me mijn slaapkamer. Het was de volledigste en wenselijkste slaapkamer die ooit - in de achtersteven van het schip wordt gezien; met een klein venster, waar de leidraad die wordt gebruikt om door te gaan; wat kijken-glas, enkel de juiste hoogte voor me, genageld tegen de muur, en ontworpen met oester-shells; een klein bed, dat er enkel ruimte genoeg was om te krijgen in; en nosegay van zeewier in een blauwe mok op de lijst. De muren waren vergoelijkte zo wit zoals melk, en de lapwerkbeddesprei maakte vrij mijn ogen met zijn helderheid pijn doen. Één ding dat ik in het bijzonder in dit verrukkelijke huis heb opgemerkt, was de geur van vissen; welke zo zocht, die toen ik mijn zak-zakdoek nam om mijn neus af te vegen, precies vond ik het spiering alsof het omhoog een zeekreeft had verpakt. Bij mijn het verlenen deze ontdekking in vertrouwen aan Peggotty, deelde zij me mee dat haar broer in zeekreeften, krabben, en rivierkreeften behandelde; en ik vond daarna dat een hoop van deze schepselen, in een staat van prachtig conglomeraat met elkaar, en nooit weggaand van het knijpen van wat zij greep legden van, gewoonlijk moest worden gevonden in een weinig houten bijgebouw waar de potten en de ketels werden gehouden.

Wij werden verwelkomd door een zeer burgerlijke vrouw in een witte schort, die ik het curtseying bij de deur had gezien toen ik op de rug van de Ham, weg over een kwart van een mijl was. Eveneens door mooist liep weinig meisje (of ik dacht haar zo) met een halsband van blauwe parels, die me niet haar zouden laten kussen toen ik aan aanbood, maar en verborg zich weg. Door en langs, toen wij op een sumptuous manier van gekookte scharren hadden gedineerd, naar huis kwamen de gesmolten boter, en de aardappels, met een karbonade voor me, een harige mens met een zeer goedaardig gezicht. Aangezien hij Peggotty „Lass“, riep en haar hartelijke smack op de wang gaf, had ik zonder twijfel, van de algemene correctheid van haar gedrag, dat hij haar broer was; en zo bleek hij - weldra wordt geïntroduceerd aan me als M. Peggotty, de meester van het huis.

„Blij om u, de heer te zien,“ zei M. Peggotty. „U zult ons ruw, de heer vinden, maar u zult ons klaar.“ vinden

Ik dankte hem, en antwoordde dat ik zeker was ik in zulk een verrukkelijke plaats gelukkig zou moeten zijn.

„Hoe uw Ma is, de heer?“ gezegd M. Peggotty. „Heel verliet u haar mooi?“

Ik gaf M. Peggotty om te begrijpen dat zij zo heel was aangezien ik kon dit wensen, en dat zij haar complimenten wenste - wat een beleefde fictie van mijn kant was.

„ik ben veel obleeged aan haar, ben ik zeker,“ zei M. Peggotty. „Goed, de heer, als u kunt hier opmaken, bont een fortnut, „lange wi“ haar,“ neigend in zijn zuster, „en Ham, en weinig Em'ly, zullen wij van uw bedrijf.“ trots zijn

De eer van zijn huis op deze gastvrije manier ging gedaan hebben, M. Peggotty uit om die in kettleful van heet water te wassen opmerkt, dat de „koude nooit zijn mest van“ zou worden. Hij keerde spoedig terug, zeer beter in verschijning; maar zo rubicund, dat kon ik niet helpen denkend zijn gezicht dit evenals de zeekreeften, krabben, en rivierkreeften, had - dat het in het hete zeer zwarte water ging, en uit zeer rood kwam.

Na thee, toen de deur werd gesloten en allen (de nachten die koud en nevelig nu zijn) snug werd gemaakt, scheen het aan me de heerlijkste terugtocht dat de verbeelding van de mens kon opvatten. Om de wind te horen op zee opstaand uit, om te weten dat de mist over de troosteloze vlakke buitenkant, en kroop om de brand te bekijken, en te denken dat er geen huis dichtbij maar dit één waren, en dit één een boot, was als enchantment. Weinig Em'ly had haar schuchterheid, overwonnen en door mijn kant op het laagst en de minst van de kasten gezeten, die enkel groot genoeg voor ons twee, waren en enkel in de schoorsteenhoek pasten. Mevr. Peggotty met de witte schort, breide aan de tegenovergestelde kant van de brand. Peggotty bij haar handwerk was zoals veel thuis met St. Paul en het beetje van was-kaars, alsof zij nooit een ander dak hadden gekend. Ham, die me mijn eerste les in alle-fours-helemaal had gegeven, geprobeerd om zich een regeling te herinneren van het vertellen van fortuinen met de vuile kaarten, en van visindrukken van zijn duim op alle kaarten drukte die hij heeft gedraaid. M. Peggotty rookte zijn pijp. Ik vond het een tijd voor gesprek en vertrouwen was.

„M. Peggotty!“ zegt I.

De „heer,“ zegt hij.

„Gaf u uw zoon de naam van Ham, omdat u in een soort bak?“ leefde

M. Peggotty scheen om het te denken een diep idee, maar antwoordde:

„Nr, de heer. I nooit giv hem geen naam.“

„Who gaf hem dat naam, toen?“ bovengenoemde I, die kwestie nummer twee van catechism voorlegt aan M. Peggotty.

„Waarom, de heer, zijn vader giv het hem,“ M. Peggotty zei.

„I dacht u zijn vader!“ was

„Mijn broer Joe was zijn vader,“ zei M. Peggotty.

„Dood, M. Peggotty?“ Ik liet doorschemeren, na een eerbiedige pauze.

„Drowndead,“ zei M. Peggotty.

Ik werd zeer verrast dat M. Peggotty niet de vader van de Ham, was en begon zich af te vragen of ik over zijn verhouding met om het even wie anders daar werd verward. Ik was zo nieuwsgierig om het te weten, dat ik een beslissing nam om het met M. Peggotty uit te hebben.

„Weinig Em'ly,“ ik zei, kijkend bij haar. „Zij is uw dochter, is geen zij, M. Peggotty?“

„Nr, de heer. Mijn zwager, Tom, was haar vader.“

Ik kon niet het helpen. „- Dood, M. Peggotty?“ Ik liet doorschemeren, na een andere eerbiedige stilte.

„Drowndead,“ zei M. Peggotty.

Ik voelde de moeilijkheid om het onderwerp te hervatten, maar niet aan de bodem van het, nog geworden en was aan de bodem moeten op de een of andere manier worden. Dat zei ik:

„U hebben GEEN kinderen, M. Peggotty?“

„Nr, meester,“ hij antwoordde met een korte lach. „Ik ben een bacheldore.“

„Bachelor!“ Ik zei, verbaasd. „Waarom, die dat is, M. Peggotty?“ het richten aan de persoon in de schort die breide.

„Dat is Missis Gummidge,“ zei M. Peggotty.

„Gummidge, M. Peggotty?“

Maar maakte Peggotty - ik bedoel mijn eigen eigenaardige Peggotty - op dit punt dergelijke indrukwekkende moties aan me om any more vragen, dat niet te stellen ik slechts al stil bedrijf kon zitten en bekijken, tot het tijd was naar bed te gaan. Dan, in de privacy van mijn eigen kleine cabine, deelde zij me mee dat de Ham en Em'ly een weesneef en een nicht waren, die mijn gastheer in verschillende tijden had die in hun kinderjaren worden goedgekeurd, toen zij berooid werden verlaten: en die Mevr. Gummidge was de weduwe van zijn partner in een boot, die zeer slecht was gestorven. Hij was slechts een slechte mens zelf, bovengenoemde Peggotty, maar zo goed zoals goud en zo waar zoals staal - die waren haar similes. Het enige onderwerp, informeerde zij me, waarover hij ooit een hevige bui toonde of een eed, was deze grootmoedigheid van van hem zwoor; en als het ooit werd verwezen naar, door om het even wie van hen, sloeg hij de lijst een zware slag met zijn rechts (het bij één dergelijke gelegenheid had verdeeld), en zwoor een vreselijke eed dat hij „Gormed“ zou zijn als hij niet sneed en voor goed loopt, als het ooit opnieuw werd vermeld. Het verscheen, in antwoord op mijn onderzoeken, dat niemand het minste idee van etymology van dit vreselijke werkwoordpassief had te zijn gormed; maar dat zij allen het als het vormen van plechtigste imprecation beschouwden.

Ik was zeer zinnig van de goedheid van mijn entertainer, en luisterde aan het naar bed gaan van de vrouwen in een andere kleine voederbak zoals mijn op het tegenovergestelde eind van de boot, en aan hem en Ham die omhoog twee hammocks voor zich op de haken hangen die ik in het dak, in een zeer luxurious staat van mening had opgemerkt, die door mijn slaperig het zijn wordt verbeterd. Aangezien de sluimer geleidelijk aan op me stal, hoorde ik de wind huilend uit op zee en zo hevig vorderend over de vlakte, dat ik een luie vrees van het grote diepe toenemen in de nacht had. Maar I bethought zelf dat ik in een boot, na allen was; en dat een mens zoals M. Peggotty geen slechte was persoon om aan boord te hebben als om het even wat gebeurde.

Niets gebeurde, echter, slechter dan ochtend. Bijna zodra het op het oester-shell kader van mijn spiegel glanste was ik uit bed, en uit met weinig Em'ly, die stenen opneemt op het strand.

„U bent vrij een zeeman, veronderstel ik?“ Ik zei aan Em'ly. Ik weet niet dat ik om het even wat van de soort veronderstelde, maar ik voelde het een handeling van gallantry iets zeggen; en een glanzend zeil dicht bij ons maakte zulk een vrij weinig beeld van zich, op het ogenblik, in haar helder oog, dat het in mijn hoofd kwam om dit te zeggen.

„Nr,“ antwoordde Em'ly, schuddend haar hoofd, „ik ben bang van het overzees.“

„Bang!“ Ik zei, met een wordende lucht van onverschrokkenheid, en het bekijken zeer groot de machtige oceaan. „I an't!“

„Ah! maar het is wreed,“ bovengenoemde Em'ly. „Ik heb het zeer wreed aan sommige van onze mensen gezien. Ik heb het een boot zo zien scheuren groot zoals ons huis, allen aan stukken.“

„Ik hoop het niet de boot die -“ was

„Die vader was binnen drownded?“ bovengenoemde Em'ly. „Nr. Niet dat één, zie ik nooit die boot.“

„Noch hem?“ Ik vroeg haar.

Weinig Em'ly schudde haar hoofd. „Zich om te herinneren niet!“

Hier was een toeval! Ik ging onmiddellijk in een verklaring hoe ik nooit mijn eigen vader had gezien; en hoe mijn moeder en ik altijd van ons in de gelukkigste denkbare staat, had geleefd en, en altijd wilde zo toen geleefd zo leven; en hoe het graf van mijn vader in churchyard dichtbij ons huis was, en in de schaduw gesteld door een boom, onder de boegen waarvan ik had gelopen en gehoord zingen de vogels velen een prettige ochtend. Maar er waren sommige verschillen tussen orphanhood van Em'ly en de mijn, het verscheen. Zij had haar moeder vóór haar vader verloren; en waar het graf van haar vader was wist niemand het, behalve dat was het ergens in de diepten van het overzees.

„Bovendien,“ bovengenoemde Em'ly, aangezien zij ongeveer voor shells en kiezelstenen keek, „uw vader was een heer en uw moeder is een dame; en mijn vader was een visser en mijn moeder was de dochter van een visser, en mijn oom Dan is een visser.“

„Dan is M. Peggotty, is hij?“ bovengenoemd I.

„Oom yonder Dan -,“ beantwoordde Em'ly, neigend bij het boot-huis.

„Ja. Ik bedoel hem. Hij moet zeer goed zijn, zou ik moeten denken?“

„Goed?“ bovengenoemde Em'ly. „Als ik ooit een dame moest zijn, zou ik hem een hemel-blauwe laag met diamantknopen geven, nankeen broeken, een rood fluweelvest, een gebogen hoed, een groot gouden horloge, een zilveren pijp, en een doos geld.“

Ik zei ik zonder twijfel die M. welverdiend Peggotty deze schatten had. Ik moet erkennen dat ik het moeilijk om hem bij zijn gemak in raiment voelde vrij voor te stellen die voor hem door zijn dankbare kleine nicht wordt voorgesteld, en dat ik van het beleid van de gebogen hoed bijzonder twijfelachtig was; maar ik hield dit gevoel aan mij.

Weinig Em'ly had opgehouden en omhoog de hemel in haar opsomming van deze artikelen bekeken, alsof zij een glorious visie waren. Wij gingen opnieuw, opnemend shells en kiezelstenen.

„U zou een dame willen zijn?“ Ik zei.

Emily bekeek me, en lachte en neigde „ja“.

'Ik zou van het zeer moeten houden. Wij allen zouden gentlefolks, toen samen zijn. Me, en oom, en Ham, en Mevr. Gummidge. Wij zouden niet dan op letten, wanneer er het stormachtige weer komt. - Niet voor onze eigen belangen, beteken ik. Wij voor de slechte vissers, zouden zeker zijn, en wij zouden „em met geld helpen wanneer zij aan gekwetst om het even welk.“ komen Dit scheen aan me zeer bevredigend te zijn en daarom helemaal niet onwaarschijnlijk beeld. Ik drukte mijn genoegen in contemplation van het uit, en weinig Em'ly werd aangemoedigd om te zeggen, schuchter,

„Niet denkt u u bent bang van het overzees, nu?“

Het was stil genoeg om me gerust te stellen, maar ik heb zonder twijfel als ik een matig grote golf had zien komen binnen tuimelend, zou ik aan mijn hielen, met een vreselijke herinnering van haar verdronken relaties moeten genomen hebben. Nochtans, zei ik „Nr,“ en ik voegde toe, „u schijnt niet te zijn of hoewel u zegt u bent,“ - voor liep zij veel ook dichtbij brink van een soort oude pier of de houten verhoogde weg die wij strolled op hebben gehad, en ik was bang van haar die omvalt.

„ik ben niet op deze wijze bang,“ zei weinig Em'ly. 'Maar ik wek wanneer het blaast, en beef om aan Oom Dan en Ham te denken en te geloven ik hoor „em schreeuwend om hulp. Dat is waarom ik zo veel een dame te zijn wil. Maar ik ben niet op deze wijze bang. Niet een beetje. Kijk hier!“

Zij begon van mijn kant, en liep langs een scherp hout dat van de plaats uitpuilde die wij hebben bevonden ons op, en het diepe water bij wat hoogte, zonder de minste defensie overhangen. Het incident is zo geïmponeerd op mijn herinnering, dat als ik een tekenaar was ik zijn vorm kon trekken hier, ik durft zegt, nauwkeurig aangezien het was dat de dag, en weinig Em'ly die vooruit aan haar vernietiging (aangezien het aan me) opspringt verscheen, met een blik dat ik nooit heb vergeten, veel uit aan overzees leidden.

Licht, gewaagd, fladderend weinig cijfer draaide en kwam brandkast aan me terug, en ik lachte spoedig bij mijn vrees, en bij de schreeuw had geuit die ik; fruitlessly in elk geval, voor waren er dichtbij niemand. Maar er zijn tijden aangezien, in mijn mensdom, vaak er zijn geweest, wanneer ik heeft gedachte geweest, is het mogelijk, onder de mogelijkheden van verborgen dingen, dat in de plotselinge haast van het kind en haar wildernis kijk tot dusver van, daar om het even welke milde aantrekkelijkheid van haar in gevaar, om het even welke het verleiden van haar naar hem werd toegelaten namens haar dode vader, dat haar leven een kans zou kunnen hebben om die dag te beëindigen? Er is sindsdien een tijd geweest wanneer ik benieuwd ben geweest of, of kon het leven vóór haar aan me bij een blik geopenbaard te zijn, en zo geopenbaard zoals dat een kind het kon volledig begrijpen, en als haar behoud van een motie van mijn hand kon afgehangen hebben, zou ik het sparen haar moeten tot gehouden hebben. Er is een tijd geweest aangezien - ik zeg niet het lang duurde, maar het is geweest - wanneer ik me de vraag heb gesteld, zou het beter voor weinig Em'ly geweest zijn om de wateren boven haar hoofd die ochtend in mijn gezicht dicht gehad te hebben; en wanneer ik ja heb geantwoord, zou het geweest zijn.

Dit kan voorbarig zijn. Ik heb het te spoedig, misschien vastgesteld. Maar laat het bevinden me.

Wij strolled een lange manier, en laadden ons met dingen dat wij nieuwsgierig dachten, en zetten zorgvuldig één of andere vastgelopen zeester terug in het water - ik ken nauwelijks vrij zekere genoeg van het ras bij dit ogenblik om te zijn of zij reden hadden verplicht te voelen aan ons voor dit het doen, of omgekeerde - en maakten toen ons manierhuis aan de woning van M. Peggotty's. Wij hielden onder de luwtes van het zeekreeft-bijgebouw op om een onschuldige kus te ruilen, en gingen binnen ontbijten gloeiend met gezondheid en genoegen.

„Als twee jonge mavishes,“ M. Peggotty zei. Ik kende dit bedoeld, in ons lokaal dialect, zoals twee jonge lijsters, en ontving het als compliment.

Natuurlijk was ik in liefde met weinig Em'ly. Ik ben zeker ik dat baby vrij, vrij zoals teder, met grotere zuiverheid en meer disinterestedness, dan in de beste liefde van een recentere tijd van het leven kan binnengaan, hoogte en het ennobling zo echt van hield zoals het is. Ik ben zeker mijn luim die op iets ronde wordt opgeheven dat blauw-eyed mijt van een kind, die etherealized, en maakte zeer een engel van haar. Als, om het even welke zonnige voormiddag, zij een klein paar vleugels had uitgespreid en vóór mijn ogen weggevlogen, denk ik niet ik het zou moeten beschouwd hebben aangezien veel meer dan ik reden had gehad te verwachten.

Wij gebruikten om over die schemerige oude vlakte in Yarmouth in een het houden van manier, uren en uren te lopen. De dagen sported door ons, alsof de Tijd niet zelf nog was gegroeid, maar waren ook een kind, en altijd bij spel. Ik vertelde Em'ly ik haar adored, en dat tenzij zij bekende zij me adored zou ik tot de noodzaak moeten worden verminderd om met een zwaard te doden. Zij zei zij, en ik zonder twijfel zij deed heb.

In verband met om het even welke betekenis van ongelijkheid, of youthfulness, of andere moeilijkheid in onze manier, weinig Em'ly en ik had geen dergelijk probleem, omdat wij geen toekomst hadden. Wij troffen niet meer maatregel voor ouder het groeien, dan wij voor jonger het groeien deden. Wij waren de bewondering van Mevr. Gummidge en Peggotty, die aan gefluister van een avond gebruikten toen wij, veel liefs, op onze kleine kast zij aan zij, „Lor zaten! niet mooi was het!“ M. Peggotty glimlachte bij ons van achter zijn pijp, en de Ham grijnste al avond en deed niets anders. Zij hadden iets van de soort genoegen in ons, veronderstel ik, die zij in een mooi stuk speelgoed, of een zakmodel van Colosseum zouden kunnen gehad hebben.

Ik kwam spoedig te weten dat Mevr. Gummidge zich niet altijd zo aangezien zij zou kunnen verwacht te zijn om te doen, in de omstandigheden van haar woonplaats met M. Peggotty aangenaam maakte. Mevr. Gummidge's was eerder een zenuwachtige regeling, en zij jankte meer soms dan voor andere partijen in een zo kleine onderneming comfortabel was. Ik was zeer droevig voor haar; maar er waren ogenblikken wanneer het aangenamer zou geweest zijn, dacht ik, als Mevr. Gummidge een geschikte flat van haar om zich had gehad terug te trekken aan, en had daar opgehouden tot haar geesten deden herleven.

M. Peggotty ging nu en dan naar een openbaar-huis genoemd de Gewillige Mening. Ik ontdekte dit, door zijn het zijn uit op de tweede of derde avond van ons bezoek, en door van Mevr. Gummidge's omhoog de Nederlandse klok, tussen acht negen te bekijken, en zeggend daar was hij, en dat, wat meer was, had zij geweten in de ochtend hij daar zou gaan.

Mevr. Gummidge was in een lage staat, de hele dag geweest en in scheuren in de voormiddag gebarsten, toen de brand rookte. „ik ben een eenzame lorn creetur“, 'waren de woorden van Mevr. Gummidge's, toen dat onplezierige voorkomen plaatsvond, „en everythink gaat tegengesteld met me.“

„Oh, zal het spoedig weg weggaan,“ bovengenoemde Peggotty - ik bedoel opnieuw onze Peggotty - „en bovendien, u weet het, het is niet onaangenamer aan u dan aan ons.“

„ik voel het meer,“ zei Mevr. Gummidge.

Het was een zeer koude dag, met knipselontploffingen van wind. Scheen de eigenaardige hoek van Mevr. Gummidge's van fireside aan me het warmst en het meest snuggest in de plaats te zijn, aangezien haar stoel zeker het gemakkelijkst was, maar het paste haar dat dag helemaal niet aan. Zij klaagde constant van de koude, en van zijn het veroorzaken een visitation in achter haar die zij het „kruipen“ riep. Uiteindelijk wierp zij scheuren over dat onderwerp af, en zei opnieuw dat zij een „eenzame lorn creetur“ was en everythink ging tegengesteld met her'.

„Het is zeker zeer koud,“ bovengenoemde Peggotty. „Iedereen moet het zo voelen.“

„ik voel het meer dan andere mensen,“ Mevr. Gummidge zeiden.

Zo bij diner; toen Mevr. Gummidge altijd onmiddellijk na me werd geholpen, aan wie de voorkeur als bezoeker van onderscheid werd gegeven. De vissen waren klein en knokig, en de aardappels werden een weinig gebrand. Wij allen erkenden dat wij dit iets van een teleurstelling voelden; maar Mevr. Gummidge zei zij het voelde meer dan wij, en loodsscheuren opnieuw, en legde die vroegere verklaring met grote bitterheid af.

Dienovereenkomstig, toen M. Peggotty naar huis ongeveer negen uur kwam, breide deze ongelukkige Mevr. Gummidge in haar hoek, in een zeer wretched en miserabele voorwaarde. Peggotty had cheerfully gewerkt. De ham had een groot paar waterboots versteld; en I, met weinig Em'ly door mijn kant, had aan hen gelezen. Mevr. Gummidge had nooit een andere opmerking dan forlorn sigh, gemaakt en nooit haar ogen sinds thee opgeheven.

„Goed, zeiden de Partners,“ M. Peggotty, die zijn zetel neemt, „en hoe zijn u?“

Wij al gezegd iets, of gekeken iets, om hem, behalve Mevr. Gummidge welkom te heten, die slechts haar hoofd over haar schudde die breit.

„Wat?“ verkeerd is gezegd M. Peggotty, met een klap van zijn handen. „Cheer omhoog, oude Mawther!“ (M. Peggotty bedoelde oud meisje.)

Mevr. Gummidge scheen niet om aan cheer omhoog te kunnen. Zij nam een oude zwarte zijdezakdoek en veegde haar ogen af; maar in plaats van het zetten van het in haar zak, weg gehouden het, en afgeveegd hen opnieuw, en nog weg gehouden het, klaar voor gebruik.

„Wat, dame?“ verkeerd is gezegd M. Peggotty.

„Niets,“ keerde Mevr. Gummidge terug. „U bent gekomen uit de Gewillige Mening, Dan'l?“

„Waarom ja, ik nam een korte werktijd vanavond bij de Gewillige Mening heb,“ zei M. Peggotty.

„ik ben droevig ik u zou moeten drijven daar,“ zei Mevr. Gummidge.

„Aandrijving! Ik wil geen het drijven niet,“ keerde M. Peggotty met een eerlijke lach terug. „Ik slechts ga te klaar.“

„Zeer klaar,“ zei Mevr. Gummidge die, die haar hoofd schudt, en haar ogen afveegt. „Ja, ja, zeer klaar. Ik ben droevig het zou moeten zijn van me dat u.“ zo klaar bent

„Langs o“ u! Het an't langs o u! 'gezegd M. Peggotty. „Gelooft ye geen beetje op het.“

„Ja, ja, is het,“ schreeuwde Mevr. Gummidge. „Ik weet wat ik ben. Ik weet dat ik een eenzame lorn creetur“ ben, en niet alleen dat everythink tegengesteld met me gaat, maar dat ik tegengesteld met iedereen ga. Ja, ja. Ik voel meer dan andere mensen, en ik het meer toon. Het is mijn misfortun'. '

Ik kon niet werkelijk helpen denkend, aangezien ik het nemen in dit alles zat, dat misfortune zich tot een andere leden van die familie naast Mevr. Gummidge uitbreidde. Maar M. Peggotty maakte geen dergelijke retort, slechts antwoordend met een andere omhoog entreaty aan Mevr. Gummidge aan cheer.

„I an't wat ik kon wensen zelf om te zijn,“ zei Mevr. Gummidge. 'Ik ben verre van het. Ik weet wat ik ben. Mijn problemen heeft me tegengesteld gemaakt. Ik voel mijn problemen, en zij maken me tegengesteld. Ik wens dit ik niet 'em voelde, maar ik. Ik wens dit ik aan „em, maar I an't zou kunnen worden verhard. Ik maak het huis ongemakkelijk. Ik ben niet bij het benieuwd. Ik heb uw zuster zo de hele dag, en HoofdDavy.“ gemaakt

Hier werd ik plotseling gesmolten, en uit gebruld, „Nr, u heeft niet, Mevr. Gummidge,“ in grote geestelijke nood.

„Het is van recht dat ik het zou moeten doen,“ zei verre Mevr. Gummidge. „Het an't een geschikte terugkeer. Ik zou in het huis moeten gaan en sterven. Ik ben een eenzame lorn creetur“, en had tegengesteld veel beter hier niet maken. Als moet tegengesteld met me denkt, en ik tegengesteld moet gaan zelf gaan, me laten tegengesteld in mijn parochie gaan. Dan'l, zou ik in het huis moeten gaan, en sterf en ben riddance! '

Mevr. Gummidge trok zich met deze woorden, en betook zelf terug aan bed. Toen zij was gegaan, keek M. Peggotty, die een spoor van geen gevoel maar meest profoundest sympathie had tentoongesteld, rond op ons, en neigend zijn hoofd met een levendige uitdrukking van dat gevoel nog animerend zijn gezicht, bovengenoemd in een gefluister:

'Zij heeft gedacht aan de oude „V.N.!“

Ik begreep helemaal welke niet oude Mevr. Gummidge verondersteld was om bevestigd te hebben haar mening op, tot Peggotty, bij het zien van me aan bed, verklaarde dat het recente M. Gummidge was; en dat haar broer altijd dat voor een ontvangen waarheid bij dergelijke gelegenheden nam, en dat het altijd een bewegend effect op hem had. Wat tijd nadat hij in zijn hammock die nacht was, hoorde ik hem zelf herhaal aan Ham, 'Slecht ding! Zij heeft gedacht aan de oude „V.N.!“ En wanneer Mevr. Gummidge op een gelijkaardige manier tijdens de rest van ons verblijf (dat sommige weinig tijden) gebeurde werd overwonnen, zei hij altijd het zelfde ding in extenuation van de omstandigheid, en altijd met tederste commiseration.

Zo ook veranderden de weg uitgegleden veertien dagen, gevari?ërd door niets dan de variatie van het getijde, dat de tijden van M. Peggotty's van binnen het uitgaan en komst veranderde, en de overeenkomsten van de Ham. Toen de laatstgenoemde werkloos was, liep hij soms met ons om ons de boten en de schepen te tonen, en eens of tweemaal nam hij ons voor een rij. Ik weet niet waarom één lichte reeks indrukken meer in het bijzonder met een plaats zou moeten worden geassoci?ërd dan een andere, hoewel geloof ik verkrijgt dit met de meeste mensen, in verwijzing vooral naar de verenigingen van hun kinderjaren. Ik hoor nooit de naam, of las de naam, van Yarmouth, maar ik word herinnerd aan een bepaalde Zondag ochtend op het strand, de klokken die voor kerk bellen, weinig Em'ly die op mijn schouder, Ham lui latend vallen stenen in het water, en de zon leunt die, enkel door de zware mist op zee ontsnapt, en ons de schepen, zoals hun eigen schaduwen toont.

Uiteindelijk kwam de dag voor het naar huis gaan. Ik droeg omhoog tegen de scheiding van M. Peggotty en Mevr. Gummidge, maar mijn ondraaglijke pijn van mening bij het verlaten van weinig Em'ly doordrong. Wij gingen wapen-in-wapen naar het openbaar-huis waar de drager opzette, en ik beloofde, op de weg, om aan haar te schrijven. (ik kocht daarna terug dat belofte, in karakters groter dan die waarin de flats gewoonlijk met de hand geschreven worden aangekondigd, zoals zijnd te laten.) wij werden zeer overwonnen bij scheiding; en indien ooit, in mijn leven, ik een leegte gehad heb die in mijn hart wordt gemaakt, had ik gemaakte één die dag.

Nu, de hele tijd was ik op mijn bezoek geweest, was ik opnieuw ungrateful aan mijn huis, geweest en weinig of niets over het gedacht. Maar ik werd neen spoediger gedraaid naar het, dan mijn reproachful jong geweten scheen om die manier met een klaar vinger te richten; en ik voelde, des te meer voor het dalen van mijn geesten, dat het mijn nest was, en dat mijn moeder mijn comforter en vriend was.

Dit bereikte op me aangezien wij gingen; zodat meer dichtbijgelegen wij trokken, werd vertrouwder de voorwerpen dat wij overgingen, meer opgewekt moest ik daar worden, en haar wapens tegenkomen. Maar Peggotty, in plaats van het delen in die transporten, probeerde om hen (hoewel) zeer vriendelijk te controleren, en keek verward en uit soorten.

Blunderstone Rookery zou, echter, ondanks haar komen, toen het paard van de drager - tevredenstelde en. Hoe goed herinner ik me het, op een koude grijze middag, met een saaie hemel, bedreigend regen!

De deur opende, en ik keek, het halve lachen en half het schreeuwen in mijn prettige agitatie, voor mijn moeder. Het was zij, maar geen vreemde bediende.

„Waarom, Peggotty!“ Ik zei, beklagenswaardig, „ben niet zij naar huis kom?“

„Ja, ja, HoofdDavy,“ bovengenoemde Peggotty. „Zij is naar huis gekomen. Wacht een beetje, HoofdDavy, en ik zal - ik zal u iets.“ vertellen

Tussen haar agitatie, en haar natuurlijke onhandigheid in het weggaan van de kar, maakte Peggotty een buitengewoonste slinger van zich, maar ik voelde te leeg en vreemd om haar zo te vertellen. Toen zij neer had, nam zij me door de hand; geleid me, benieuwd zijnd, in de keuken; en sluit de deur.

„Peggotty!“ bovengenoemde vrij bang gemaakte I. „Wat de kwestie?“ is

„Niets zegent de kwestie, u, Hoofd beste Davy!“ zij antwoordde, veronderstellend een lucht van sprightliness.

„Iets de kwestie, ben ik zeker. Waar mama?“ is

„Waar mama is, HoofdDavy?“ herhaalde Peggotty.

„Ja. Waarom niet zij uit aan de poort is gekomen, en wat wij hier voor zijn binnengekomen? Oh, Peggotty!“ Mijn ogen waren volledig, en ik voelde alsof ik ging neer tuimelen.

„Zegen de kostbare jongen!“ geschreeuwde Peggotty, die greep van me neemt. „Wat het is? Spreek, mijn huisdier!“

„Niet volkomen, ook! Oh, is zij niet dood, Peggotty?“

Peggotty schreeuwde Nr! met een verbazingwekkend volume van stem; en dan gegaan zitten, en begon te hijgen, en zei ik haar een draai had gegeven.

Ik gaf haar een omhelzing om de draai weg te halen, of haar een andere draai in de juiste richting te geven, en bevond me toen vóór haar, die haar in bezorgd onderzoek bekijkt.

„U ziet, beste, zou ik u vóór nu moeten verteld hebben,“ bovengenoemde Peggotty, „maar ik had geen kans. Ik zou het moeten gemaakt hebben, misschien, maar ik kon niet“ - dat was altijd precies het substituut voor, in de militie van Peggotty van woorden - „breng azackly mijn mening aan het.“

„, gaat Peggotty,“ bovengenoemde I, meer bang gemaakt dan voordien.

„HoofdDavy,“ bovengenoemde Peggotty, die haar bonnet met een het schudden hand untying, en het spreken in een ademloze soort manier. „Wat u denken? U hebt Pa!“

Ik beefde, en werd wit. Iets - ik weet wat niet, of hoe - verbonden aan het graf in churchyard, en het opheffen van de doden, scheen om me als een ongezonde wind te slaan.

„Nieuwe,“ bovengenoemde Peggotty.

„Nieuwe?“ Ik herhaalde.

Peggotty gaf hijgt, alsof zij iets slikte die zeer hard was, en, uit zettend haar hand, zei:

„Kom en zie hem.“

„Ik wil niet hem zien.“

- „En uw mama,“ bovengenoemde Peggotty.

Ik hield me terug te trekken op, en wij gingen rechtstreeks naar de beste woonkamer, waar zij me verliet. Aan één kant van de brand, zat mijn moeder; voor andere, M. Murdstone. Mijn moeder liet vallen haar werk, en deed zich haastig voor, maar timidly dacht ik.

„Nu, zei Clara mijn beste,“ M. Murdstone. „Herinner me! controleer me, altijd controle zelf! De jongen van Davy, hoe gaat het met u?“

Ik gaf hem mijn hand. Na een ogenblik van suspense, ging ik en kuste mijn moeder: zij kuste me zacht, tikte me op de schouder, en ging zitten opnieuw aan haar werk. Ik kon niet haar bekijken, kon ik niet hem bekijken, vrij goed wist ik dat hij ons allebei bekeek; en ik draaide aan het venster en bekeek daar, sommige struiken die hun hoofden in de koude neerhingen.

Zodra ik kon weg kruipen, boven kroop ik. Mijn oude beste slaapkamer werd veranderd, en ik moest nog lang niet bereikt liggen. Ik rambled beneden om om het even wat te vinden die als zich, zo veranderde het allen scheen was; en ambulant in de werf. I terug zeer spoedig begonnen van werden er, voor de lege hond-kennel opgevuld met een grote hond - mouthed diep en zwart-haired als hem - en hij was zeer boos bij het gezicht van me, en opsprong uit om bij me te krijgen.